Gdzie oglądać Dark Waters Online Lektor PL

Na początku w Dark Waters, adaptacja przez reżysera Todda Haynesa prawdziwej historii o śmiertelnym przestępstwie korporacyjnym, rolnik z Wirginii Zachodniej o nazwisku Wilbur Tennant (Bill Camp) pokazuje bohaterowi, prawnikowi zajmującemu się ochroną środowiska Robowi Bilottowi (Mark Ruffalo) coś, co zmienia Roba żołądek i słuchaczy. Po zaproszeniu adwokata z Cincinnati do odwiedzenia jego zaniedbanej farmy, Wilbur przedstawia ponury pokaz chorych części zwierząt (skręcone kopyto w słoiku, powiększona śledziona owinięta folią) i zmusza krnąbrnego Roba do patrzenia na każdego z nich. Nalega, że ​​coś się dzieje z jego zwierzętami – umierają, rozwijają się dziwne guzy lub rodzą się z żałosnymi deformacjami. Złowrogi brat Wilbura zachorował również na szereg niemożliwych do zidentyfikowania dolegliwości. I pomimo łagodnych zwolnień firmy chemicznej DuPont, która prowadzi ogromną fabrykę na ziemi sąsiadującej z Tennantami, Wilbur słusznie podejrzewa, że ​​problem ma związek ze skażonym zaopatrzeniem w wodę.

W kontekście przeważnie prostego dramatu prawnego, jakim jest Dark Waters, scena ta wyróżnia się jako wstrząs czystego ciała horroru, odizolowana wyprawa Cronenberga w groteskę. Ale wstręt, jaki te widoki wywołują w Bilott, w rzeczywistości staje się kluczowy dla tej historii, ponieważ jego szok i mdłości podsycają jego ciekawość, a później jego wściekłość, gdy powoli buduje argument do masowego pozwu zbiorowego przeciwko DuPontowi. Dark Waters zostanie nazwany najbardziej normalnym filmem Haynesa, a pod względem tematyki i stylu reżyserskiego prawdopodobnie jest. Ale udręczone spotkanie Roba z zagadką moralną stawianą przez te okropne, zepsute ciała pozostawia nam pilne poczucie tego, co będzie zagrożone w ponurych salach sądowych i spotkaniach zarządu kancelarii. Podobnie jak przełomowa funkcja reżysera, Safe, Dark Waters to bajka środowiskowa, która boleśnie otwiera pytanie „Jak bardzo powinniśmy się martwić?”

Mark Ruffalo nie jest obcy grając niezwykle upartych odkrywców faktów, od reportera śledczego w Spotlight po niestrudzonego detektywa z wydziału zabójstw w Zodiaku.
Prawdziwa historia Roba Bilotta, który zbudował karierę częściowo w obronie wielkich graczy w przemyśle chemicznym, zanim zajął się sprawą rodziny Tennant, jest opowieścią o cichym i początkowo niechętnym bohaterstwie. Aby zadowolić swoją babcię, pochodzącą z Zachodniej Wirginii, która jako dziecko zabrała go na farmę Tennant, zgadza się spotkać z porywczym Tennantem, porządnym człowiekiem, którego zasłużona nieufność wobec systemu prawnego sprawia, że ​​jest klient mniej niż idealny. Prośba o odkrycie od DuPont skutkuje dostarczeniem dziesiątek pudeł zawierających dziesięciolecia wyników laboratoryjnych i korespondencji między biurami – setki tysięcy kawałków papieru, które najwyraźniej miały przytłoczyć i zniechęcić odbiorcę.

Ale Rob, uparta dusza, jeśli w ogóle taka istniała, podchodzi do tego zadania. Osiadając na podłodze w pokoju wypełnionym skrzynkami o wysokości sufitu, wyciąga garść papierów i zaczyna je przeglądać jeden po drugim. Ujęcie z góry, na którym kończy się ta scena, pokazujące Roba jako drobną postać w spiralnym labiryncie kartonowych kartonów, przypomniało mi małą skalę słynnego żurawia ujętego w sekwencji Biblioteki Kongresu w filmie Wszyscy ludzie prezydenta. W obu przypadkach ogromna różnica w skali między badaczem a ilością badanego materiału stwarza poczucie przytłaczającej beznadziejności i nieskończonej możliwości. Podobnie jak wielki thriller polityczny Watergate, Dark Waters śledzi zgniliznę w systemie – w tym przypadku korporacyjnym, a nie politycznym – aż do szczytu.

Ale jeśli jest to tematycznie, a czasem wizualnie zadłużone w kinie politycznej paranoi z lat 70. XX wieku, Dark Waters nie ma trzymającej w napięciu wątku fabularnego Głębokie gardło lub złego stanu w stylu Paralaksy. Środkowa część filmu, gdy Rob robi powolny, ale stały postęp w kierunku zebrania pozornie suchej zawartości zrzutu dokumentu DuPont – co oznacza skrót PFOA i dlaczego firma przeprowadza eksperymenty w celu ustalenia wpływu chemikaliów na ciężarne szczury? – można powiedzieć, że trochę poszło, chociaż dla fanów realistycznie niejednoznacznych procedur, takich jak Zodiak Davida Finchera, tempo może być satysfakcjonujące. Najlepszym sposobem, aby docenić Mroczne Wody, jest towarzyszenie Robowi w monomaniakalnej nory królika, gdy ma on coraz większą obsesję na punkcie tej sprawy, testując cierpliwość swojego generalnie wspierającego starszego partnera w firmie (Tim Robbins) i prawie całkowicie alienując swoją żonę , Sarah (Anne Hathaway), matka pozostająca w domu, która zrezygnowała z własnej kariery prawniczej, aby wychować swoich trzech synów.

Chociaż w jednej scenie wspomina się o legalnej przenikliwości Sary, nigdy nie ma szansy z niej skorzystać, nawet w rozmowach poduszkowych na temat trwającego i ostatecznie wyczerpującego procesu męża. Haynes zawsze wykazywał wyjątkowe dostrojenie do swoich żeńskich postaci, często czyniąc ich bohaterami, a przynajmniej bogato szczegółowymi postaciami drugoplanowymi. Więc stosunkowo dobrze znana rola wspierająca i pomocnicza odgrywa Hathaway