Gdzie oglądać Shooting The Mafia Lektor Online PL Cda/fili.cc/zalukaj

Nieuchwytny temat i ogólny brak dalszych pytań mogą frustrować widzów z „Shooting the Mafia”, nowego filmu dokumentalnego o sycylijskiej fotografce Letizii Battaglia i jej twórczej pracy w latach 70. na włoskiej motłochu.

W filmie, wyreżyserowanym przez Kim Longinotto („Shinjuku Boys”), Battaglia wydaje się być kolorowym, ale niechętnym gawędziarzem; pozwala fotografom sycylijskiego tłumu mówić same za siebie, pozostawiając dużo miejsca na podstawowe pytania, takie jak: „Na kogo patrzę na tym zdjęciu, kiedy zostało zrobione i co się działo, kiedy to zostało zrobione?”

Longinotto zapewnia kontekst z archiwalnymi klipami otaczających wydarzeń; ilustruje także niektóre bardziej osobiste anegdoty Battaglii z materiałami filmowymi i czarno-białymi włoskimi filmami, które pokazują życie w małym miasteczku we Włoszech poprzez fikcyjne melodramaty. Dokument Longinotto jest w rezultacie frustrująco bezosobowym, choć czasem wzruszającym portretem niesamowitego artysty, który może sprawić, że widzowie będą się zastanawiać, co właśnie zobaczyli.

Poprzez impresjonistyczne dzisiejsze segmenty wywiadu Battaglia – obecnie w wieku 80 lat i z papierosem w dłoni – przypomina swoją przeszłość w sposób ogólnie ogólny. Jednak dzieli się kilkoma bolesnymi wspomnieniami z dzieciństwa ze szczerością i humorem: przez pewien czas nie pozwalano jej wychodzić na zewnątrz po tym, jak nieznajomy onanizował się przed nią. „[Moi rodzice] powstrzymali mnie od życia, od rozwoju. Byłem zahamowany – powiedziała i zostałem zmuszony do pójścia do katolickiej szkoły dla dziewcząt. „Od razu zrobili ze mnie ateistę”.

Niektóre z tych historii nie zostały jednak zilustrowane ani rozwinięte w znaczący sposób, na przykład gdy Longinotto pokazuje nam niezwiązaną (i niezidentyfikowaną) pannę młodą i pana młodego biegnącą razem korytarzem, jak zawroty głowy, zaraz po tym, jak Battaglia mówi o ślubie z „Pierwszy chłopiec, który mnie spytał” w wieku 16 lat. To nie byłoby takie tandetne zestawienie, gdyby Battaglia nie powiedziała nam tylko, że straciła dziewictwo starszemu mężczyźnie (o osiem lat starszemu), którego rodzina nie pochwalił jej, dopóki nie zobaczyli jej krwi na prześcieradłach. Ciotka podobno powiedziała o Battaglii: „Zrobisz”.

Longinotto wypełnia również luki między zdjęciami Battaglii i zeznaniami za pomocą teledysków telewizyjnych, najwyraźniej z powodu niechęci Battaglii do opowiadania o niektórych jej pracach. „Przeglądam moje zdjęcia i widzę na nich nazwę„ Letizia ”. Nie pamiętam, żeby je brać ”, mówi przy jednej okazji. Ten materiał filmowy odgrywa istotną rolę, ponieważ Battaglia czasami twierdzi, że są interesujące, ale nie są tak naprawdę kontynuowane, na przykład gdy zauważa, że ​​była pierwszą fotografką, która pracowała dla włoskiej gazety lub gdy mówi o szefie sycylijskiej mafii Luciano Leggio: „Gdyby mógł, zabiłby mnie.

Niestety, część materiału podstawowego Longinotto jest dość nieaktualna, jak scena z czegoś, co wygląda jak prototypowy „Mondo Cane” instrumentarium, w którym śmiech surowo narrator wyjaśnia, że ​​„Nie ma w tym żadnych pieniędzy, że Mafia się nie dotknie. ”Inne filmy są sensacyjne na sensacyjnym poziomie, ale poza tym niejasne, jak wywiad z Leggio, w którym skarży się, że jest bardziej ofiarą niż ludźmi, których zabił:„ Gdyby tylko ludzie zdali sobie sprawę, że zabójcy cierpią, a nie ofiary, mogą przestać wyrządzać krzywdę. ”

Longinotto zawiera także szereg wywiadów uzupełniających z rówieśnikami Battaglii (z których trzech zidentyfikowano jako jej „byłych kochanków”), które tylko tyle wyjaśniają o Battaglii i co ją motywowało poza jej opisywanym apelem o sprawiedliwość społeczną. („Chciałem zbudować lepsze społeczeństwo.”) „Jej piękno cię sprowokowało” – wyjaśnia reporterka L’Ora Eduardo, krótko po tym, jak inny fotograf Santi tajemniczo zauważa, że ​​„Letizia była piękna. Przyciągała mężczyzn jak mucha.

Dzisiejsze spotkanie Battaglii z Santi jest również ingerujące w sposoby, które mogą być prawdziwe dla postaci Battaglii, ale także niewytłumaczalne dla każdego, kto pierwszy spotka się z nią w filmie Longinotto. Oglądanie go przypomina uczucie ciężkiego, złożonego dramatu bez odpowiednio dopracowanego wyjaśnienia tego, na co patrzysz i dlaczego warto zainwestować w te postacie.

W pewnym momencie Battaglia pyta Santi: „Po 50 latach, kim jesteśmy dla siebie?” Jego odpowiedź jest w jakiś sposób jeszcze bardziej niezręczna: „Często chcę być z tobą, dzielić łóżko z tobą, obejmować cię”. Kilka sekund później Battaglia zauważa, że ​​„Miłość jest kłamstwem. Miłość jest oszustwem. Gdyby to była prawdziwa miłość, nigdy by się nie skończyła ”. Te interakcje i obserwacje mogą być znaczące, ale w przedstawionej postaci ich znaczenie jest również niejasne.

„Strzelanie do mafii” jest najbardziej przekonujące, gdy Longinotto skupia się na podnoszeniu świadomości poruszających, prowokujących zdjęć Battaglii. Czarno-białe obrazy ofiar mafii – ich ciała pokryte krwią oraz płaczących nad nimi sąsiadów i bliskich – są druzgocące. Może nie wiem, kogo lub na co patrzę, ani w jaki sposób reprezentatywna praca Longinotto dotyczy problemów systemowych, które prawdopodobnie ilustrują. Ale fotografie Battaglii emanują przytłaczającą mieszanką emocji, podobnie jak każda sekwencja wywiadu, która ją przedstawia.

„Strzelanie do mafii” jest, jeśli nic innego, dobrym wprowadzeniem do pracy Battaglii, nawet jeśli reszta podkładu Loginotto nie mówi nam wiele o tym, kim jest Battaglia, ani jak docenić to, co robi. Shooting the mafia lektor pl