Witaj w raju Online Lektor PL

Oglądaj cały film Witaj w raju / Niżej jest player do odtwarzania filmu.

“Welcome Home” to część długiej tradycji thrillerów o postaciach diabła, które wzmacniają napięcie w związku pary, mając nadzieję na ukradzenie połowy pary lub po prostu dręczenie (i może zabicie) obojga.

Ta para to Cassie i Bryan (Emily Ratajkowski i Aaron Paul), przystojni młodzi Amerykanie, którzy wynajmują przestronną willę w włoskim gospodarstwie rolnym, mając nadzieję na naprawienie związku zniszczonego przez niewierność Cassie. Diabelska postać to Federico (Riccardo Scamarcio, ostatnio widziany w “John Wick: Chapter Two”). Jest elokwentnym, czarującym, lekko złowieszczym człowiekiem, który, jak wskazuje Bryan, magicznie pojawia się w ich życiu w chwilach kryzysu.

Film wypełnia szczegóły zdrady Cassie w serii błysków synchronizowanych z chwilami udręki Bryana. Federico jednocześnie podsyca uczucie wyładowania i urazy Bryana i zaczyna krążyć wokół Cassie, zachowując się jak dżentelmen z Księżniczki w uścisku i dając jej mocne ramię, by płakać.

Wiesz, dokąd to wszystko zmierza, chociaż jest kilka mocnych scen po drodze (szczególnie pijany wieczór Federico i Bryana), które pozwalają aktorom skupić się na szczegółach psychologicznych i zjeść chwilę. Skądinąd Ratajkowski jest nieco niejasny w niektórych scenach, a ona wydaje się tak słodka i kochająca, że ​​trudno jest postawić postawę Cassie z jej niedyskrecją, nawet po tym, jak scenariusz nam to wyłożył. Paul daje Bryanowi arogancki, obrzydliwy, obrażony ból, który czyni go czymś więcej niż torturowanym chłopakiem (i wskazuje na to, dlaczego Cassie oszukiwała); jest szczególnie dobry w scenach, w których Bryan rzuca okiem na własne słabości.

Scamarcio ma najtrudniejszą rolę i nie zawodzi. Jest wybitny jako człowiek, który przedstawia się innym jako charyzmatyczny, pewny siebie, typu Wielkiego Zły Wilk, ale jest prywatnie zaniepokojony i żałosny. Postać jest gwiazdą, a także pisarzem-reżyserem stworzonego przez siebie melodramatu, ale musi istnieć coś wadliwego w osobowości, która przede wszystkim musi stworzyć melodramat. Występ Scarmacego jest tak zawiły, że udaje mu się zasugerować fabułę dla Federico, mimo że film to głównie mama, skąd pochodzi i co go napędza. Jego mrocznie przystojne rysy i chłopięce poczucie zagrożenia przywołują Javiera Bardema i Raya Liotta do roli złoczyńcy. Czujecie żal za jego charakter, nawet gdy wykorzeniacie jego brutalną śmierć.

W reżyserii George’a Ratliffa i napisanym przez Davida Levinsona film rozgrywa się wzdłuż dość przewidywalnych linii. Z chwilą, gdy zobaczysz, jak para osiedla się w tym pięknym domu, wiesz, że ta historia musi się tam skończyć, prawdopodobnie z kilkoma długimi aktami makabrycznej przemocy, ponieważ tak właśnie te filmy rozwiązują. Jest to wbudowany aspekt tego gatunku, jak strzelaniny kończące western. Liczy się to, co filmowcy robią ze standardowymi elementami i jak docierają do końca.

I w tym przypadku niestety “Welcome Home” należy uznać za straconą okazję. Wyreżyserowany z rozmachem przez Ratliffa, z panoramicznymi obrazami Shelly Johnson, które używają negatywnej przestrzeni do izolowania i celowania postaciami, film prezentuje grupę artystów wlewających ich serca w dzieło, którego nacisk na opowiadanie jest błędny. “Welcome Home” jest zbyt zainteresowany rzeczami, które widzieliśmy wcześniej – a mianowicie wszystkim, co ma związek ze standardową konfiguracją para-diabeł / postać diabła – ale nie jest wystarczająco zainteresowany rzeczami, których prawie nigdy nie widzimy w thrillerach, takich jak mikroskopijne szczegóły z powodu nieszczęścia Cassie i Bryana, które są wplecione w spodziewane punkty fabuły i działają z wyczuciem; i moralne implikacje zakończenia, które jest niespodziewanie nokautem.

Ostatnie 15 minut “Domu powitalnego” w rzeczywistości jest znacznie lepsze od wszystkiego, co go poprzedzało. Skręcając fabułę w nieoczekiwanych kierunkach, przybiera ton czarującego humoru, który może pomieścić się własnymi, najlepszymi thrillerami Alfreda Hitchcocka, Briana De Palmy i Davida Finchera. W przeciwieństwie do poważnych udręk i przerażenia reszty obrazu, jest odważny i bezczelny, na granicy niegrzeczności. To idzie za daleko, a potem zdecydowanie za daleko, w dobry sposób, umieszczając dziwne nowe ramy wokół oglądanego filmu. Ale gdy tylko dobiegnie końca brzęczenie, może się okazać, że czujesz się urażony “Witaj w domu”, bo nie domyślasz się, że mógł to być klasyk, dopóki nie będzie za późno.