Midsommar. W biały dzień Online Lektor PL

Oglądaj cały film Midsommar. W biały dzień / Niżej znajduje się link do odtwarzania filmu.

Ari Aster, dyrektor Hereditary and Midsommar, określił swoją markę filmową jako „horror egzystencjalny”. Oczywiście, jest to zupełnie inna rasa gatunku niż ta, którą zazwyczaj spotyka się w multipleksach, handlująca przerażeniem na coś dłuższego i utrzymująca się . Podczas gdy Hereditary rozbił się i spalił w swoim ostatnim akcie, Midsommar pozostaje na powierzchni, chociaż film jest ostatecznie utrudniony przez zbyt długą długość biegu (147 minut) i sceny, które niebezpiecznie zbliżają się do ześlizgnięcia się przez urwisko do własnej parodii.

W Midsommar nie ma zamiaru nic próbować lub próbować, ale źle umiejscowione chichoty na widowni wskazują, że Aster nie zawsze trafia w jego ślady. Można się zastanawiać, czy bardziej powściągliwe podejście do niektórych scen z górnej półki mogło działać lepiej. Dziedziczny problem miał ten sam problem – zakończenie było drastycznie niesynchronizowane z nagromadzeniem. W Midsommar jest straszniej, ale nie tak niepokojąco, jak myśli Aster. Film jest mroczny i nie skruchy w swojej trajektorii, a ostateczny obraz utrzymuje się w konsekwencjach kosztu „szczęśliwego zakończenia”.

Midsommar zaczyna się od ponurego scenariusza: Dani (Florence Pugh) traci całą swoją rodzinę, gdy jej dwubiegunowa siostra popełnia samobójstwo, wyrzucając spaliny z dwóch biegnących samochodów do zamkniętego domu. Jej rodzice, śpiący w łóżkach, są również ofiarami. Chłopak Dani, Christian (Jack Reynor), postanawia odroczyć rozpad i zamiast tego zaprasza ją, by towarzyszyła mu i jego przyjaciołom w małej gminie w Szwecji, gdzie planują świętować przesilenie letnie. Są też kumple Christiana, Josh (William Jackson Harper) i Mark (Will Poulter). Czterej Amerykanie są gośćmi zagranicznego studenta Pelle (Wilhelm Blomgren), który pochodzi z północnej Europy.

Początkowo obchody wydają się dotyczyć narkotyków, seksu i muzyki. Substancje halucynogenne są rozprowadzane swobodnie, wypaczając percepcję. Operacja operatora Pawła Pogorzelskiego pokryta jakimś CGI daje widzowi smak tego, czego doświadczają Dani, Christian i inni. Są dobre podróże i złe podróże – wydaje się, że są to raczej podróże niż poprzednie – i kulminują w makabrycznym rytuale, który wstrząsa tylko Amerykanami i kilkoma Brytyjczykami, którzy również odwiedzają.

Podobieństwa do klasyka Robina Hardy’ego z 1973 roku, The Wicker Man, są z pewnością zamierzone. Midsommar wywołuje ten sam rodzaj strachu i paranoi. Oba filmy przedstawiają groteskowe pogańskie ceremonie i mają coś do powiedzenia na temat zaangażowania osób z zewnątrz. (Aspekt seksualny jest tutaj wzmocniony, chociaż The Wicker Man nie skąpił na nagości, zapewniając niezapomniane ujęcie wspaniałej Britt Ekland w sile wieku).